200. Μανώλης Αγγελόπουλος: Μισιρλού

Ο Μανώλης Αγγελόπουλος γεννήθηκε στην Καβάλα το 1939 από τσιγγάνους γονείς, οι οποίοι ξεκίνησαν από τις Ινδίες, πέρασαν από Αίγυπτο και Ρουμανία και κατέληξαν στην Ελλάδα.Ο πατέρας του, που ήταν πολύ καλός μουσικός, έπαιζε μπουζούκι και κιθάρα, λεγόταν Ηλιακός Αγγελόπουλος, η μητέρα του Ερασμία, κι ο μικρότερος αδερφός του Λεύτερης.
Από την Καβάλα, πηγαίνει με την οικογένεια του στον Αγ. Αθανάσιο Δράμας και το 1947 βρίσκεται στο Ηράκλειο της Κρήτης, στα τσαντίρια.
Στα 13 του χρόνια ο Μανώλης μένει ορφανός από τον πατέρα του , και με τη μάνα και τον αδερφό του έφτασε στην Αθήνα και εγκαταστάθηκε στα κάτω Πετράλωνα.
Έτσι αναγκάστηκε να βγει στη βιοπάλη κι έκανε διάφορες δουλειές.
Πουλούσε κιλίμια, κουβέρτες κι αλλά είδη, δούλεψε γανωτής, δούλεψε στη λαχαναγορά, έκανε το λούστρο και γυάλιζε παπούτσια στον Πειραιά, δούλεψε σε στιλβωτήριο, δούλεψε και γκαρσόνι σε μαγαζιά.
Αργότερα, συνδέθηκε στενά με το Λευτέρη Ιωαννίδη, που ήταν γιος του νονού του Μανώλη, και ο οποίος έγινε κατά κάποιο τρόπο ο "κηδεμόνας" του.
Μαζί με το Λευτέρη, ο Μανώλης αγόρασε την πρώτη του κιθάρα, μαύρη στο χρώμα, την οποία αγάπησε πολύ.Κάθε βράδυ γύριζε στο λόφο της Αγ. Βαρβάρας έπαιζε την κιθάρα του και τραγουδούσε πονεμένα τραγούδια.
Κάποιες φορές μετά το τέλος της δουλείας του, γύριζε στα νυχτερινά κέντρα για να δει και ν' ακούσει από κοντά τις φίρμες της εποχής.
Μάλιστα, όπως αναφέρουν σχετικά η Βούλα Γκίκα και ο Βαγγέλης Περπινιάδης σε συνεντεύξεις τους, συχνά παρακαλούσε να τον αφήσουν να πει κανένα τραγουδάκι μετά το τέλος του προγράμματος.
Ο Μανώλης μπαίνει στη δισκογραφία χάρη στην προτροπή και επίμονη του μεγάλου σύνθετη και μπουζουξή Ανέστου Αθανασίου, ο οποίος ήταν επίσης τσιγγάνος.
Εκείνη την εποχή, τέλη της δεκαετίας του '50, έκαναν θραύση οι ινδικές ταινίες, και οι εταιρίες έψαχναν τραγουδιστές να μπορούν να τραγουδούν σε αυτό το στυλ. Ο Ανέστος, έχοντας ακούσει για κάποιο τσιγγάνο που τραγουδάει όμορφα, γυρεύει να βρει το Μανώλη και τελικά τον βρίσκει στον κινηματογράφο "Όνειρο", όπου ο Μανώλης έβλεπε μια ινδική ταινία.
Συστήνονται και κλείνουν ραντεβού στην εταιρεία. Όμως ο Μανώλης δεν πήγε, και την άλλη μέρα, την ώρα που έπαιζε μπιλιάρδο σε μια λέσχη, που ήταν η τρέλα του όπως και οι ταινίες, μπαίνει μέσα ο Ανέστος του δίνει ένα χαστούκι και του λέει το εξής χαρακτηριστικό: "έτσι είστε εσείς οι γύφτοι, δε γίνεστε άνθρωποι"!
Τελικά πήγαν στην columbia κι ο Μανώλης τραγούδησε το πρώτο του τραγούδι "χωρίς μητέρα χωρίς πατέρα"
Αυτά γύρω στα 1957. Έπειτα ακολούθησαν κι άλλα τραγούδια όπως "Τσιγγενελερ" , " Μάνα μου εγώ πεθαίνω" με το Δερβενιώτη, "Ινδιάνα μου γλυκεία" με τον Καραπατάκη, τα οποία όμως δεν πέρασαν πολύ στον κόσμο και η εταιρεία τον είχε κυριολεκτικά για θάψιμο.
Όμως ο Ατταλίδης με τον Καραπατάκη επέμειναν, κι έτσι έδωσαν στο Μανώλη να τραγουδήσει τη θρυλική "Μαγκάλα" λέγοντας μάλιστα στο Μηλιόπουλο (διευθυντικό στέλεχος της εταιρείας) πως αν δεν πιάσει κι αυτό θα έφευγαν κι αυτοί απ' την εταιρεία. Το τραγούδι έκανε πάταγο κι ο Μανώλης έγινε αμέσως γνωστός στο καλλιτεχνικό κύκλο.
Άρχισε να δέχεται προτάσεις για να δουλέψει σε διάφορα μαγαζιά, και το μεροκάματο του ανέβαινε συνεχώς. Η μια επιτυχία διαδεχόταν την άλλη.
Τέλη του '50 και αρχές του '60 ο Αγγελόπουλος ήταν ο μόνος που κοντράριζε στα ίσα τον Αυτοκράτορα του λαϊκού τραγουδιού Στέλιο Καζαντζίδη.
Άλλωστε ο Μανώλης θαύμαζε πολύ το Στέλιο, τον είχε σαν πρότυπο κι έλεγε χαρακτηριστικά " …άλλο πράμα ο Στέλιος, άλλο πράμα…"
Δούλεψε σε πολλά μαγαζιά, όπως "Απόψε φίλα με", "Πράσινος Μύλος", "Ο Θείος", "Ροσινιόλ", "Φαληρικόν", "Μαγκάλα", "Ακταίον", "Queen ann", και συνεργάστηκε με τους περισσότερους σύνθετες όπως, Aθανασίου, Καραπατάκη, Καλδάρα, Ατταλίδη, Μπακάλη, Καρανικόλα, Δερβενιώτη, Αργύρη Βαμβακάρη, Μητσάκη Χιώτη, Τσιτσάνη, με στιχουργούς όπως Παπαγιαννοπούλου, Κολοκοτρώνη, Δαλέζιο, Βίρβο, Σοφό και άλλους.
Έκανε εκπληκτικά ντουέτα με τις Γκρέυ, Πόλυ Πάνου, Γιώτα Λύδια που ξεχώρισαν, αλλά κι άλλες τραγουδίστριες.
Στις αρχές της δεκαετίας του '60 γνωρίζεται με την Αννούλα Βασιλείου, η οποία έκανε δοκιμαστικά στην columbia για να γίνει τραγουδίστρια, κι από τότε άρχισε ένας σφοδρός έρωτας ανάμεσά τους.
Από τότε έσμιξαν στη ζωή, αλλά και στο πάλκο, όπου δημιούργησαν ένα φοβερό ντουέτο στα νυχτερινά κέντρα.
Ταξίδεψαν και τραγούδησαν σε πολλά μέρη της Ελλάδας αλλά και σε πολλές χώρες στο εξωτερικό όπου γνώρισαν την αποθέωση. Μαζί απέκτησαν τρία παιδία, τον Ηλία, τη Μαρία και το Στάθη.
Το 1967 ο Μανώλης φεύγει από την columbia, και συνεργάζεται έκτοτε με άλλες εταιρίες όπως Venteta, Rca Victor, Pan Vox. Συνεχίζει να ηχογραφεί δίσκους και το καλοκαίρι του 1983 έδωσε μια φοβερή συναυλία στο Λυκαβηττό όπου αποθεώθηκε, αλλά και γνώρισε πολλές αντιδράσεις και πικρά σχόλια.
Παράλληλα ετοιμάζεται για την επάνοδο του στην columbia η μεγάλη στιγμή φτάνει το 1988, με την ηχογράφηση του τελευταίου του δίσκου "Eλληνας είμαι", ο οποίος είχε μεγάλη επιτυχία.
Στο δίσκο περιλαμβάνεται και το εκπληκτικό τραγούδι "Mολυβιά", το οποίο σύμφωνα με μαρτυρίες συνεργατών του, ο Μανώλης δεν ήθελε να το τραγουδήσει, είχε άσχημο προαίσθημα, το θεώρησε γρουσούζικο τραγούδι. Μετά από έξι μήνες πέθανε.
Έπαθε έμφραγμα μέσα στο αυτοκίνητο του, στο δρόμο για το μαγαζί όπου εμφανιζόταν, το "Όνειρο" στην Εθνική οδό. Μεταφέρθηκε στο Απολλώνιο θεραπευτήριο, οπου δεν κρίθηκε απαραίτητη η χειρουργική επέμβαση, αλλά για να ζήσει θα έπρεπε να κάνει μια ήρεμη ζωή πλέον και να σταματήσει το τραγούδι. Εκείνος όμως επειδή αγαπούσε το τραγούδι και τον κόσμο, αποφάσισε να χειρουργηθεί.
Μεταφέρθηκε στο Λονδίνο για την επέμβαση, στη διάρκεια της οποίας όμως μια επιπλοκή δημιούργησε άσχημα αποτελέσματα.
Ο Μανώλης πέθανε στο Λονδίνο την Κυριακή 2 Απριλίου 1989.
Η σωρός του μεταφέρθηκε την 5 Απριλίου στο πατρικό του , και το απόγευμα της ίδιας μέρας ενταφιάσθηκε στο Γ' Νεκροταφείο. Τον συνόδευσαν χιλιάδες τσιγγάνοι και πλήθος κόσμου, καθώς και πλήθος καλλιτεχνών απ' το χώρο του τραγουδιού! Ο Μανόλης Αγγελόπουλος για τριάντα χρόνια ήταν στην πρώτη γραμμή του λαϊκού τραγουδιού, πάλεψε σκληρά για την ανάδειξη του, υπερασπίστηκε το τραγούδι, αλλά και τον εαυτό του και τις ρίζες του μέσα απ' αυτό.
Επειδή ήταν τσιγγάνος πολλές φορές γνώρισε το χλευασμό, Την περιφρόνηση και την απόρριψη! Αντιμετωπίστηκε ρατσιστικά από διάφορες δυνάμεις, λοιδωρήθηκε, όμως ποτέ δεν αρνήθηκε την καταγωγή του, ίσα ίσα ήταν περήφανος γι ' αυτήν!
Ποτέ δεν είπε άσχημη κουβέντα για συνάδερφους του , κι όλοι οι συνάδερφοι του έλεγαν τα καλύτερα γι' αυτόν , για τον ευαίσθητο τραγουδιστή με την χρυσή καρδιά.
Ο "Ταγκάρ Ερομέγκα", ο Βασιλιάς των Τσιγγανων, ο Μανώλης Αγγελόπουλος, ο άρχοντας του λαϊκού μας τραγουδιού αποχαιρέτησε για πάντα τον κόσμο με τον τρόπο που είχε αυτός επιλέξει...

Πηγή:"Τα Χρυσά 45άρια"
Στα γενέθλια του blog (1 χρόνος, 200 Μισιρλούδες!)θα ακούσουμε τη Μισιρλού από τον Μανώλη Αγγελόπουλο.




Bonus mp3 για σήμερα η "Μολυβιά", ένα ρωμαλέο ζεϊμπέκικο σε μουσική Λευτέρη Ζέρβα και στίχους Ανδρέα Σπυρόπουλου.

Καλή ακρόαση.




[Download Μισιρλού]
[Download Μολυβιά]