Στο πολύ καλό διαδικτυακό περιοδικό για το λαϊκό τραγούδι "Η Κλίκα" υπάρχει μια εκτενής αυτοβιογραφική αφήγηση του Γιάννη Σταματίου στον Άρη Νικολαΐδη. Στην 4η σελίδα αυτού του άρθρου μπορούμε να διαβάσουμε κάποιες πληροφορίες σχετικά με τον Γιακουμπιάν και το συγκρότημά τους.
Επιασα αμέσως δουλειά στο Χόλιγουντ.
(...)
Εκεί ερχόταν και μας άκουγε ένας μουσικός, το πρώτο βιολί της ορχήστρας της κινηματογραφικής Paramount. Ο Χαράτς Γιακούμπιαν, Αμερικάνος με αρμένικη καταγωγή. Κάποια στιγμή με πιάνει και μου λέει: «Θέλω να φτιάξουμε ένα international group που θα παίζει πολλά είδη μουσικής». Πήγα μαζί του και κάναμε τρεις μήνες πρόβες και οντισιόν. Εκεί στις πρόβες γνώρισα ένα σωρό ηθοποιούς. Το Ρόμπερτ Μίτσαμ, τον Κέρκ Ντάγκλας κ.ά. Ερχόταν και μας άκουγε στις πρόβες και ο Ντιμίτρι Τόμκιν, που έγραφε μουσική για ταινίες. Λέει του Γιακούμπιαν: «Όλα τα όργανα τα έχουμε στην Αμερική. Αυτό εδώ (σ.σ. το μπουζούκι) δεν έχουμε. Αυτό να προωθήσεις».
Μετά από τρεις μήνες πρόβες ξεκινήσαμε να δουλεύουμε σε ένα μικρό καζίνο στη Νεβάδα και από εκεί πήγαμε στο Ρίνο. Μετά στο «Μπίμπολς 365» στο Σαν Φραντζίσκο και ακολούθησαν αρκετά μαγαζιά σε διάφορες πόλεις κοντά στην Καλιφόρνια. Όλα αυτά ήταν καλά μαγαζιά απ’ όπου πέρναγαν «βαριά» ονόματα και οι δουλειές κλείνονταν για δυο-τρεις βδομάδες. Μόλις θεωρήσαμε ότι είμαστε έτοιμοι, πήγαμε στο Λας Βέγκας, γιατί εκεί ήταν η κορυφή. Παίξαμε στο «Σενς» που είχε οχτακόσια άτομα υπαλληλικό προσωπικό! Είμασταν τέσσερα γκρουπ σε ένα περιστροφικό πάλκο και παίζαμε από ένα σαρανταπεντάλεπτο το κάθε γκρουπ, τρεις φορές.
Βέβαια δεν σου κρύβω ότι δουλεύαμε τζάμπα, γιατί δεν μπορούσαμε να αντισταθούμε στον τζόγο και ό,τι παίρναμε το τρώγαμε στα παιχνίδια. Αυτή η δουλειά κράτησε τέσσερα χρόνια.Γυρίσαμε όλα τα μεγάλα μαγαζιά, μέχρι και στο Πουέρτο Ρίκο πήγαμε μια φορά. Είχαμε μεγάλη επιτυχία. Έρχονταν από κάτω Αμερικάνοι μουσικοί και μας άκουγαν, προσπαθώντας να μετρήσουν τι παίζαμε. Γιατί παίζαμε πολύ γρήγορα σε 9/8, 5/8, 7/9, ρυθμούς ασυνήθιστους γι’ αυτούς. Το γκρουπ το αποτελούσαν 13 άτομα. Μπάσα, κιθάρες, πιάνο. Ντραμς είχαμε τον Μπόμπι Μόρις, τον ντράμερ του Πρίσλεϋ, ο οποίος έπαιζε με δύο κάσες. Από Έλληνες είχαμε μείνει τέσσερις γιατί δεν άντεχαν τις απαιτήσεις της δουλειάς. Εγώ, ο ακκορντεονίστας Νότης Ησυχόπουλος, η Νίτσα Γκρέζη η τραγουδίστρια και μια τραγουδίστρια-χορεύτρια, η Ήβα. «Χαράτς Γιακούμπιαν εντ κόμπανι» λεγόταν το γκρουπ και βγάλαμε και δυο μεγάλους δίσκους.
Μετά από μια πρωτοχρονιά, μέσ’ στην τρέλα που κουβάλαγα κι εγώ σαν νέος, παρατάω το γκρουπ σύξυλο και πάω σε ένα ελληνικό μαγαζί, στο «Balcan Village» στο Mountainview, 50 μίλια από το Σαν Φραντζίσκο. Δούλεψα ένα διάστημα εκεί και δε σου κρύβω ότι ένιωσα μια φτώχεια στο πάλκο. Γιατί στο γκρουπ με τον Γιακούμπιαν ένιωσα μουσικός, ένιωσα καλλιτέχνης, υπήρχε προγραμματισμός, υπήρχε απόλυτη συνέπεια. Διδάχτηκα πολλά πράγματα εκεί, γιατί κι εγώ είχα ξεκινήσει με την ελληνική νοοτροπία.
Aπό τον δίσκο τους "The Glorious Greeks" προέρχεται η Μισιρλού του σημερινού ποστ.
Καλή ακρόαση.
[Download Misirlou]
Bonus track για σήμερα, από ένα 45-άρι της Νίτσας Γκρέζη και του Γιάννη Σταματίου, το τραγούδι "Στον καφέ μου τό'χουν πει":
[Download "STON KAFE"]
Kαι τέλος,ένα bonus link στο deezer, όπου μπορείτε να ακούσετε όλα τα τραγούδια του δίσκου "The Glorious Greeks"
1 σχόλιο:
Βέβαια δεν σου κρύβω ότι δουλεύαμε τζάμπα, γιατί δεν μπορούσαμε να αντισταθούμε στον τζόγο και ό,τι παίρναμε το τρώγαμε στα παιχνίδια.Απαπαπα!!!
Είναι ωραία τα τραγούδια, πάντως
και το μπουζούκι πραγματικά κελαηδάει!
:)
Δημοσίευση σχολίου